Zusterlijke graal

Wapperend met mijn paspoort -ik heb nog even overwogen of ik niet een slalom tussen de douanehokjes kon houden zodat ik mijn paspoort nog vaker mocht laten zien- stap ik op het vliegtuig. Dat ik overal met mevrouw wordt aangesproken, van douane tot taxi en van luchtvaartbalie tot stewardess ben ik al een tijd gewend, maar wat voelt het heerlijk niet alleen meer “spelen” maar het gewoon op papier ook zijn. Alleen dat dingetje daar beneden, dat zit me hier in de zon toch nog steeds in de weg. Nog twee keer “boarden” dan is dat ook opgelost.

We zitten aan ons ontbijt –voor één keer in het havenrestaurant- als twee meisjes, meiden in spé, zich aan de rand van het zwembad precies voor ons neus beginnen te verkleden. Even voel ik iets dierlijks in me als we kunnen kiezen tussen eieren met spek en worstjes, of gewoon netjes jam, honing en plakjes kaas. Ik kies het laatste, niets dierlijks meer in me, maar gewoon een blik houden op mijn lijn.

Het zicht vanuit het helverlichte zwembad door het donkere glas van het restaurant is beperkt, van het blikveld de andere richting uit naar buiten richting zwembad kun je dat niet zeggen. Het feit dat er twee dames aan de andere kant van het raam zitten te ontbijten heeft de twee meiden in spé duidelijk niet verontrust, misschien zelfs wel gerust gesteld.

Terwijl de één een handdoek ophoudt voor de ander worstelt meid twee zich uit haar hemdje en broekje, haar bikini in. De onschuld, het meiden gepriegel achter de handdoek –het jongere zusje van een van hen trekt handig met een enkel gebaar haar T-shirtje uit en duikt in haar bikinibroekje haar broertje met “vleugeltjes” achterna het zwembad in- het is aandoenlijk.

Ik voel me een voyeuze, waarneemster van een wereld die niet voor mij is bedoeld, alsof het simpele gegeven van die twee dames aan hun ontbijt voor dat restaurantraam en het vertrouwen dat dat oproept bij die twee meiden in spé deel uitmaken van een zusterlijke graal, die ik niet mag beschamen. Een heilige band die ik niet mag breken.

Tien minuten later begint het schouwspel zich twee meter verder, nu in het volle zicht van mijn Lief, weer te herhalen.

Ik sta op, reken af. We laten het ontbijt maar verder.

28

Sinds ik met hoofddoekjes en al mijzelf definitief, fulltime 365 dagen per jaar, als vrouw aan de wereld presenteer, ben ik ondertussen al 26 keer een grens gepasseerd. Ik heb er nog twee te gaan voor ik mijn nieuwe paspoort met de felbegeerde V mag aanvragen en ophalen.

Of ik even mee wil komen naar Health, daar krijg ik verder mijn papieren weer terug. Health, een formalistisch instituut dat er overal ter wereld op toe ziet dat je geen ratten hebt aan boord, geen besmettelijke ziektes en dat er geen doden gevallen zijn tijdens de reis hier naar toe.

Eigenlijk zijn we de ondervraging sinds Indonesië al niet meer tegen gekomen. Als ik de man volg in de aangewezen richting stuit ik op Passport Control / Immigration. De man laat me er zonder papieren niet langs, die liggen immers bij Health. Geen nood, 10 minuten later zijn de papieren er weer. Een blik op mijn ID zegt genoeg; WELKOM. Over Health wordt niet meer gerept.

Tot voor twee jaar geleden kleedde ik me altijd even netjes aan voor de Immigration man. Een ruim zittende mannenshort, een paar crocs, een manlijke polo, een zeilerscap over mijn pas gekamde haar. Zo zag de foto in mijn paspoort er tenminste nog uit als de persoon voor de officials neus.
Eenmaal terug aan boord kon mijn bikini, mijn spaghetti shirtje weer aan.

Daarna werd het lastiger. Tenminste dat dacht ik. Inmiddels 26 grensovergangen en talloze controles bij hotels, autoverhuurders, luchtvaartmaatschappijen, politieagenten en in de trein verder blijft het bevreemdend stil. Op een overijverige conducteur “Oh bent u er zo één!”, een luchtvaartofficial in Quatar “mevrouw, waar is de man op deze foto?” en de dame die me bij de gemeente hielp met mijn ID “mevrouw, dit is het paspoort van uw man!” na gebeurde er gewoon helemaal niets.

Zeker met mijn goedgelijkende foto op m’n ID zien “controleurs” alleen de foto, nooit de vervloekte M op zo’n identiteitsbewijs.

Nog twee grensovergangen, dan is het voorbij. Hoef ik nooit meer mijn identiteit te verdoezelen. Kan ik op al die bewijzen geslacht, namen en foto kloppend laten zien. Ben ik weer wie ik ben en niet alleen wie ik graag zou willen zijn.

Lijstjes

Verzonden.
Met een druk op de knop is het formulier weg. De klep van de virtuele brievenbus slaat dicht. De aanvraag voor de Deskundigen Verklaring die nodig is voor de wijziging van mijn geslacht.

Een stappenplan met meerdere stappen.
1. Aanvragen van de deskundigen verklaring (“dat ik een tomeloze en al jaren bestendige wens en overtuiging koester te willen leven in het andere geslacht”).
2. Een verzoek, vergezeld van de deskundigenverklaring, aan de afdeling bevolking van de gemeente Leiden om de vergissing in de registratie van mijn geslacht en mijn doopnamen in het geboorteregister recht te zetten. Daarnaast zullen zij voor zover ik begrepen heb meteen mijn GBA gegevens rechtzetten.
3. Een bezoekje aan de Gemeente Dordrecht, om in elk geval alvast een nieuw paspoort en rijbewijs aan te vragen.
4. Bezoekjes, telefoontjes, mailtjes, er zullen er de komende maanden nog heel wat volgen voor het laten doorvoeren, controleren en vervolggeven aan de wijziging van mijn gba gegevens bij talloze instanties, verzekeraars, banken, pensioenfondsen en aanvragen van de nieuwe bewijzen van mijn zijn en haar vergunningen in de vorm van bevoegdheden in radiobediening en snelle motorbootjes buitengaats.

Mijn deskundigen verklaring laat nog wel een paar weken op zich wachten. Ik begin alvast met de lijstjes. Ongelofelijk hoeveel registraties een mens in meer dan vijftig jaar verzameld. Moet ik nu ook mijn zwemdiploma wijzigen?

Eén geluk, mijn gender-id hoef ik straks niet meer te vervangen, klinkt het “oh bent u er zo één” ook niet meer.

Zij is een Hij

Vroeg op vandaag. Na een avondlang doorbeulen is een wekker om 05.00 wel op z’n plaats. Gelukkig verlicht de taxichauffeur, het is nog donker, meteen mijn lijden als hij, zoals hij en collega meldt, de dames naar het station toe brengt. Geloofwaardig reizen als vrouw, daar om draait het vandaag.

Eenmaal op Schiphol doe ik nog een poging mijn vooraf geboekte kaartje van geslacht te laten veranderen. Het met grote letters gemelde “Mr” doet pijn aan mijn oog, en vooral raakt pijnlijk mijn hart. Alsof de fout die bijna zestig jaar geleden, in mijn geboorteacte is ontstaan, door niet naar mijn eigen gevoel te vragen, vandaag breed uit gevlagd moet worden. De vriendelijke man achter de balie kan vandaag niets meer voor me doen. Gelukkig kan hij voor volgende vluchten die verafschuwde “Mr” van de boardingpass af krijgen. Ik ben benieuwd of het werkelijk gaat lukken die keer.

Er zijn maar weinig momenten in een jaar waarin ik zo duidelijk geconfronteerd word met mijn rammelende gegevens. Ik schaam me er bijna voor. Dat Mr op mijn ticket, mijn instapkaart, die M op mijn ID, op mijn visum.
Beleef ik dat nu alleen zelf zo? Van balie tot security, is er niemand die er naar vraagt, niemand die die M ziet in mijn gegevens. Ligt het dan echt alleen aan mij. Zie ik dan alleen hoe ik in tegenspraak lijk te zijn, aan de verkeerde kant van de grens.

Speciaal voor de Turkse kant van mijn grensgeschil heb ik zelfs mijn hoofddoekje al klaar liggen in mijn handtas. Als ik dan nog niet genoeg kan overtuigen, samen met mijn nieuwe kapsel, mijn VIVA, mijn oorbellen en lipgloss, weet ik het niet meer.
Nou ja, een extra wapen dan, in mijn handbagage stopte ik op het laatste moment nog mijn sandaaltjes –hak 10 cm +NAP-. Als ik dan nog niet kan overtuigen.

Madam, Welcome in Turkey. Routineus checkt de douanier mijn ID-kaart en visum. Had ik die aardbeienvlek in mijn lies toch nog voor niets gemaakt.

Hij is een Zij. Waarschijnlijk ben ik de enige die overtuigd moet worden.

Scenario

Alstublieft mevrouw. De dame achter de tafel reikt me het stembiljet aan. Ik ben even verdoofd. Is dit nu alles? Heb ik me hier zo op voorbereid?

In het begin van mijn transitie, toen ik net “om” was, hield ik overal rekening mee. Het alleen maar “mevrouw” genoemd worden was voor mij niet meer genoeg. Ik wilde meer, in wilde gewoon nooit meer met “meneer” aangesproken worden.
Dagenlang heb ik me een zinnetje in mijn hoofd geprent dat ik bij die verafschuwde gelegenheid dan uit zou spreken. “Ik begrijp uw vergissing, maar ik heb liever dat u me met Mevrouw, aanspreekt!”. Nu inmiddels al weer meer dan een jaar verder kan ik maar een ding vaststellen. Het zinnetje is nog steeds niet uit de verpakking gehaald. Dit noodscenario heb ik nooit meer nodig gehad. Kennelijk heb ik het zinnetje zo vast beraden uit mijn hoofd geleerd dat niemand het meer in het hoofd haalt deze vergissing te maken.

Je hele transitie, tot eindelijk de eerste aanblik en de blik in je papieren echt in orde zijn, worstel je met het dubbelspel dat je speelt. Ik tenminste wel. Je bent wat je op papier niet bent, door je uiterlijke schijn schemert je verleden. Eigenlijk heb ik van dat laatste inmiddels geen last meer, van dat eerste, mijn permanente identiteitsfraude veel meer.

Mijn hele transitie lang heb ik in mijn achterhoofd voor allerlei gelegenheden “vlucht of vecht”scenario’s in mijn achterhoofd gehad. Hoewel vaak vluchten niet echt de oplossing is. Door mijn regelmatig reizen en ook in buitenlanden meer dan alleen maar op vakantie zijn, moet ik geregeld dealen met autoriteiten. Op een vertwijfelde luchtvaartemployé in Quatar na, heeft mijn verschijning eigenlijk nog nooit problemen op geleverd. Kennelijk was de combinatie van absoluut niet-gelijkend paspoort met Gender-ID voldoende om harten te doen smelten.

Toch heb ik altijd nog een reactie in mijn hoofd waarbij ik de betrokken official “gelijk geef en voorstel even buiten de grote stroom de kwestie toe te lichten”. Nu maanden later, zinnetje nog nooit gebruikt, nou ja op die ene keer in de trein na. En toen hielp de benadering me niet eens. Weer een vrijwel onnutig noodscenario. Nog een paar maanden, dan is ook dat niet meer nodig, kan er weer een scenario in de vuilnisbak.

De gemeenteraadsverkiezingen breken aan. Ik besluit van mijn stemrechtgebruik te maken maar kies, om geharrewar met kieslijsten te voorkomen, ervoor de identiteitsdiscussie niet bij het stembureau om de hoek te gaan voeren. Nu met mijn nieuwe volledige gelijkende ID duikt er een nieuw uitdaging op. De foto lijkt, maar die M/M klopt wel met de kieslijst, maar niet met de vertoning voor de tafel in het stembureau. Samen met mijn Lief breng ik mijn stem uit in het Stadskantoor. Dichter bij de bron om mijn identiteitsfraude te weerleggen, kan ik bijna niet zijn.

Een blik op mijn stempas, een half oog voor mijn ID, een vinkje in de kiezerslijst en hup met een vriendelijke knik krijg ik het formulier in mijn hand, “alstublieft Mevrouw”.

Heb ik daarvoor nu alle denkbare oplossing en aangifte scenario’s doorlopen? Ik denk dat het tijd wordt te beseffen dat zelfs de laatste noodscenario’s, verdedigingslinies, rijp zijn voor de sloop.
Tot ik thuis kom. Een eenvoudige brief van de gemeente brengt mijn euforie weer terug bij de grond. Alle zintuigen staan weer op scherp. “Hr D…..”. Wat is dit nu voor onzin. Hier heb ik toch niet omgevraagd? Letterlijk!

Mijn Lief vroeg twee dagen eerder een nieuwe Nee/Nee sticker aan bij de “Stadwinkel”, het gemeentelijk service punt voor de burgers. Bij de aanvraag vult ze keurig haar naam, initialen en adres in. Hoe wreed om te zien dat de gemeentelijke stadswinkel in een vlaag van geringe emancipatorische gevoelens haar gegevens overruled en botweg mijn vervloekte GBA gegevens gebruikt. Alsof het GBA gewoon een klantenbestand is, een opschrijfboekje als dat van een oude kruidenier.

Ik dien een klacht in bij de Gemeente, gering gevoel voor emancipatie en misbruik van GBA, althans voor mij als hypergevoelige transgender, als eenvoudig en niet noodzakelijk adresbestand.

Nood-scenario’s, verdedigingslinies. Nee/Nee, Voorlopig zet ik ze nog niet bij de vuilnisbak.

Nog een paar nachtjes…

Midden december komt in de Eerste Kamer eindelijk de “Genderwet” aan de orde – Wijziging vermelding van het geslacht in de geboorteakte-. Een van de uitvloeisels van het “Roze” akkoord.

Er is inmiddels al veel water door de rivieren gegaan bij de voorbereiding van deze wet. Nog maar 28 jaar geleden werd voor het eerst de mogelijkheid in de wet opgenomen het geboorte geslacht te wijzigen; een lange en administratief stevige procedure via de rechter die als belangrijkste eis stelde dat de betrokkene permanent onvruchtbaar zou zijn. In de praktijk was het “ongedaan” te maken steriliseren hiervoor niet voldoende, nee het mes moest stevig in het vlees worden gezet, castratie of wegnemen van baarmoeder en eierstokken. Een ernstige verminking die indruiste tegen allerlei door Nederland geratificeerde verdragen, concludeerde “Europa” al snel.

De nieuwe wet stelt Nederland in staat haar achterstand op dit punt in te lopen door voortaan een door deskundigen te toetsen “overtuiging tot het andere geslacht te behoren” als voorwaarde te stellen.

Ik heb het eerder al eens over mijn “spagaat” gehad; de spagaat die de huidige wet voor mij creëert is vergelijkbaar. Stel ik wordt ooit bij een verkeerscontrole aangehouden door de politie; mijn rijbewijs toont een “echte” man in plaatst van de vrouw die ze aan het stuur treffen. Passeer ik de douane op Schiphol dan scoor ik vreemde blikken, immers een vrouw probeert op een paspoort met een echte M het land uit te komen; daar kan ik in mijn eigen taal nog iets uitleggen, om over de visitatie die mij al eerder is welgevallen nog maar niet te spreken. Een paar uur later als ik het vliegtuig weer verlaat wordt de tongkronkel nog lastiger, hoe leg ik in het Turks, of waar ik ook maar ben aangekomen – vloog vorig jaar eens via Quatar en werd er uitgepikt-, uit dat ik ben wie ik ben, maar lijk op de persoon waar ik gevoelsmatig op wil lijken, maar wel met hetzelfde BSN nummer. Het is dat ze het druk hebben en dat het toch al laat is maar op een dag levert me dit zeker een aantal uren praten en uitleggen op voor ik zo’n moslimland in mag.

In 2014 heb ik voor Turkije een “langer verblijfs”visum nodig; nieuwe pasfoto’s zijn dan noodzakelijk. Een mooie kans, alleen ik moet dan wel met mijn oude paspoort bewijzen wie ik ben; het paspoort zo op het oog van iemand anders, één met een grote M, een man. De bank, verzekeringen, de gemeente, te veel loketten  om op te noemen, allemaal waar die M me hindert in wat ik werkelijk ben.

Over een paar weken moet ik mijn wapenvergunning laten verlengen; “wilt u even de gegevens controleren op hun juistheid” ik hoor het ze al zeggen. Wat denken ze zelf, zal die vrouw aan het loket werkelijk zeggen dat die M er juist staat. Gruwel!!

Ooit komt het wellicht tot die door mij zo gewenste verminkende ingreep, maar in 2014 nog zeker niet, ik moet gewoon nog wachten. Neen, dan maar liever een ingreep met typex en ballpoint.

Nog een paar nachtjes slapen, dan weten we of de wet er komt. Nog een paar maandjes wachten, dan kan ik zonder messen in mijn buik eindelijk zijn wie ik al bijna 50 jaar zograag wil zijn; een vrouw, eindelijk.