Krijg nou…

Stoom komt uit mijn oren. Een ongekend mannelijk partijtje vloeken dringt zich op.

Gealarmeerd door het inmiddels al weer een maand ontbreken van ieder spoor van mij in de RIVM naam en adresgegevens voor bevolkingsonderzoeken controleer ik wat meer “automatische” aanpassingen vanuit GBA/BPR. Binnen een minuut heb ik al beet. De Sociale Verzekeringsbank. Keurig zijn mijn nieuwe voornamen overgenomen echter…. ik ben nog steeds een man. Na ook al vastgesteld te hebben dat de belastingdienst doodleuk een aanslag oplegt, erfbelasting, ten name van de dan alweer maanden ook juridisch niet meer bestaande “man in mij”. Om dat nou “passed away” te noemen is wel erg rigoreus omgaan met mijn geslachtsverandering.

Ik ontplof.

Maanden voor mijn juridische geslachtswijziging probeerde ik al op allerlei plaatsen mijn M in een V te laten veranderen. Veel verder dan de aanspreektitel kwam ik vaak niet. En zelfs dat slechts onder het “wapperen” met de uitspraak van het College voor de Rechten van de Mens. Altijd weer werd ik verwezen naar het GBA. “Zolang u zo in GBA geregistreerd staat kunnen we dat echt niet wijzigen”. Daar stond ik dan als “man in jurk”, soms echt letterlijk in mijn hemd.

“Het systeem”; er komt inmiddels rookvrij bij de ontploffing. “De gemeente heeft het fout gedaan”; nog meer rook. “Dan staat u misschien niet ingeschreven”. Het ritselt van de smoezen en schuldverklaringen. Nooit eens iemand die zegt “dan hebben wij een probleem, dat gaan wij voor u oplossen”.

Als ik eerlijk ben, ben ik heel teleurgesteld. Nu al weken, ondanks herhaald navragen geconfronteerd worden met medewerkers die doodleuk vertellen dat ik niet besta en/of dat ik een fout gemaakt heb. Sta ik eindelijk in BRP/GBA correct genoteerd blijf ik nog in de kou achter.

Ik voel me verstrikt in de circelredeneringen; als u in ons systeem stond, hadden we het zo voor u op kunnen lossen, maar zo lang u niet in het systeem voorkomt kunnen we niets voor u doen. En iets handmatigs, of een workaround? Nee, de enige manier om iets te wijzigen is via GBA/BRP. En als ik nu goed sta in GBA/BRP en ik kan u dat aantonen (rijbewijs, paspoort, uitdraai gemeente? “Nee, helaas, daar kunnen we niets mee. Nogmaals als u in het systeem staat lossen we het echt voor u op”.

Van het kastje naar de muur. We hebben een maand geleden navraag gedaan bij de gemeente maar dat is fout gegaan.” “En toen nog eens, maar toen brak de kerst vakantie aan”. “We hebben nog eens een vraag aan de gemeente gesteld, maandag komt er antwoord op”. Weet u dat zeker, waarom dankt u dat het nu wel lukt? “Ja, eigenlijk kan het ook nog wel twee of drie dagen langer duren” Eindeloos zijn de “kip-ei”, “kastje naar de muur” en de “aap zit op een andere schouder” gesprekken. Ik word er hopeloos van.

Het lijkt wel of het moeilijkste stuk van de transitie nu pas aangebroken is; het afschudden van de schaduw van de verkeerde registraties.

Om mijn vraag aan SVB te personificeren maak ik gebruik van Digid. “Wij kunnen u dan sneller en adequater te woord staan”. “Binnen drie weken kunt u een antwoord van ons verwachten” krijg ik na het indrukken van de verzendknop te lezen. De zoveelste keer dat mijn ontsteking onzacht wordt geraakt. Ten einde raad bel ik het meest algemene informatienummer van SVB. De Sociale Verkeringsbank, toch wel een van de instanties die het meest onder het Nederlandse vergrootglas van de identiteitsfraude liggen. Binnen vijf minuten heeft een helpdesker mijn probleem opgelost.
“Dat is vreemd, zegt de man, wel uw nieuwe naam en niet uw geslacht. Weet u wat dan pas ik het zowel even in het systeem aan en ga ik daarna wel uitzoeken wat er aan de hand kan zijn geweest”.

Ik weet niet wat ik hoor; het kan dus wel!

Zoek

Op de deurmat ploft de uitnodigingsbrief voor het twee jaarlijkse bevolkingsonderzoek borstkanker bij vrouwen van 50-75 jaar. Voor mijn Lief. En ik dan? Ik woon op hetzelfde adres, heb de juiste leeftijd en val sinds mijn M in een V is veranderd sinds afgelopen zomer als vrouw ook nog in de doelgroep. 6 maanden jonger dan mijn Lief, neem ik aan dat mijn uitnodiging over een paar dagen wel op de deurmat valt.

Als ik een paar dagen later toch de informatielijn van “Zuid-West” bel omdat ik nog steeds geen plof op de mat heb gehoord, krijg ik de schrik van mijn leven.

Ik besta niet. Hoe de database –gebaseerd op een recente uitdraai van GBA/BRP- ook wordt geraadpleegd, ik kom er niet uit.

U hebt toch een uitnodiging? “Neen, dat is mijn partner”. Maar zijn dit uw geboortedatum en voorletters; “Neen, dat is mijn partner”. Staat u wel op dit adres ingeschreven? “Ja, sinds 1983 en sinds 5 maanden als vrouw. Ik heb zelfs een uittreksel uit het bevolkingsregister als bewijs”. Ze kan er weinig mee.

Ik besta niet. Even probeer ik nog of het probleem zit in een oud gegevensbestand, voor 1 juli van dit jaar. Neen, zegt ze onze gegevens zijn heel nauwkeurig immers ook verhuizing en overlijden moeten nauwgezet verwerkt worden. Nou ja, denk ik nog, behalve dan voor wat betreft mijn bestaan.

Probeert u me dan alvast in te plannen? Immers op de informatiepagina’s van de regionale uitvoerders van de screening staat dat als je onverhoopt niet wordt opgeroepen je contact kunt opnemen om een afspraak te maken. Vergissing, zo makkelijk is dat niet, immers je moet dan wel in GBA voorkomen.

Alleen de “ICT-nerts” kunnen uitkomst bieden. De vraag wordt bij ze neergelegd. Een antwoord kan alleen nog wel een tijd op zich laten wachten, “ze hebben het heel druk”.

Ik pluis het verhaal eens na, een verhaal voor ICT systematici. Vermoedelijk bestaat het nauwkeurige bestand uit een gegevensselectie van alle 50-52 jarige vrouwen in het betreffende verzorgingsgebied dat ook in de daarop volgende jaren gewoon wordt gebruikt voor vervolgoproepen. Tussentijds wordt dit alleen aangepast vanuit GBA met verhuizingen binnen Nederland, vestigingen vanuit het buitenland –mits voorzien van verblijfsvergunning- en overlijden. Handmatig worden de “u hoeft me niet meer op te roepen” berichten daarin verwerkt.

Kortom wie op 50 jarige leeftijd niet wordt gesignaleerd, zal zomaar haar verdere leven over het hoofd gezien worden.

Ik leg de dame aan de telefoon mijn situatie uit. Ze begrijpt het, maar kan er weinig mee. Een transvrouw die na haar 50/52e ook juridisch van geslacht wijzigt komt voor het RIVM uit de lucht vallen; dergelijke drop-outs worden niet in de mutatie meegenomen.

Voorlopig heeft “ICT” weken later, na de Kerst, nog steeds geen antwoord en blijf ik nog zoek. Immers zolang “ICT” geen antwoord geeft, besta ik niet, heb ik geen “persoonlijk registratienummer” en kan mijn screening niet worden ingepland.
Ik besta eigenlijk niet.

Over een paar weken als de screeningsunit wordt weggereden, begint ook het nieuwe belastingjaar. Kan ik daar ook niet gewoon “zoek raken”?

Lijstjes

Verzonden.
Met een druk op de knop is het formulier weg. De klep van de virtuele brievenbus slaat dicht. De aanvraag voor de Deskundigen Verklaring die nodig is voor de wijziging van mijn geslacht.

Een stappenplan met meerdere stappen.
1. Aanvragen van de deskundigen verklaring (“dat ik een tomeloze en al jaren bestendige wens en overtuiging koester te willen leven in het andere geslacht”).
2. Een verzoek, vergezeld van de deskundigenverklaring, aan de afdeling bevolking van de gemeente Leiden om de vergissing in de registratie van mijn geslacht en mijn doopnamen in het geboorteregister recht te zetten. Daarnaast zullen zij voor zover ik begrepen heb meteen mijn GBA gegevens rechtzetten.
3. Een bezoekje aan de Gemeente Dordrecht, om in elk geval alvast een nieuw paspoort en rijbewijs aan te vragen.
4. Bezoekjes, telefoontjes, mailtjes, er zullen er de komende maanden nog heel wat volgen voor het laten doorvoeren, controleren en vervolggeven aan de wijziging van mijn gba gegevens bij talloze instanties, verzekeraars, banken, pensioenfondsen en aanvragen van de nieuwe bewijzen van mijn zijn en haar vergunningen in de vorm van bevoegdheden in radiobediening en snelle motorbootjes buitengaats.

Mijn deskundigen verklaring laat nog wel een paar weken op zich wachten. Ik begin alvast met de lijstjes. Ongelofelijk hoeveel registraties een mens in meer dan vijftig jaar verzameld. Moet ik nu ook mijn zwemdiploma wijzigen?

Eén geluk, mijn gender-id hoef ik straks niet meer te vervangen, klinkt het “oh bent u er zo één” ook niet meer.

Scenario

Alstublieft mevrouw. De dame achter de tafel reikt me het stembiljet aan. Ik ben even verdoofd. Is dit nu alles? Heb ik me hier zo op voorbereid?

In het begin van mijn transitie, toen ik net “om” was, hield ik overal rekening mee. Het alleen maar “mevrouw” genoemd worden was voor mij niet meer genoeg. Ik wilde meer, in wilde gewoon nooit meer met “meneer” aangesproken worden.
Dagenlang heb ik me een zinnetje in mijn hoofd geprent dat ik bij die verafschuwde gelegenheid dan uit zou spreken. “Ik begrijp uw vergissing, maar ik heb liever dat u me met Mevrouw, aanspreekt!”. Nu inmiddels al weer meer dan een jaar verder kan ik maar een ding vaststellen. Het zinnetje is nog steeds niet uit de verpakking gehaald. Dit noodscenario heb ik nooit meer nodig gehad. Kennelijk heb ik het zinnetje zo vast beraden uit mijn hoofd geleerd dat niemand het meer in het hoofd haalt deze vergissing te maken.

Je hele transitie, tot eindelijk de eerste aanblik en de blik in je papieren echt in orde zijn, worstel je met het dubbelspel dat je speelt. Ik tenminste wel. Je bent wat je op papier niet bent, door je uiterlijke schijn schemert je verleden. Eigenlijk heb ik van dat laatste inmiddels geen last meer, van dat eerste, mijn permanente identiteitsfraude veel meer.

Mijn hele transitie lang heb ik in mijn achterhoofd voor allerlei gelegenheden “vlucht of vecht”scenario’s in mijn achterhoofd gehad. Hoewel vaak vluchten niet echt de oplossing is. Door mijn regelmatig reizen en ook in buitenlanden meer dan alleen maar op vakantie zijn, moet ik geregeld dealen met autoriteiten. Op een vertwijfelde luchtvaartemployé in Quatar na, heeft mijn verschijning eigenlijk nog nooit problemen op geleverd. Kennelijk was de combinatie van absoluut niet-gelijkend paspoort met Gender-ID voldoende om harten te doen smelten.

Toch heb ik altijd nog een reactie in mijn hoofd waarbij ik de betrokken official “gelijk geef en voorstel even buiten de grote stroom de kwestie toe te lichten”. Nu maanden later, zinnetje nog nooit gebruikt, nou ja op die ene keer in de trein na. En toen hielp de benadering me niet eens. Weer een vrijwel onnutig noodscenario. Nog een paar maanden, dan is ook dat niet meer nodig, kan er weer een scenario in de vuilnisbak.

De gemeenteraadsverkiezingen breken aan. Ik besluit van mijn stemrechtgebruik te maken maar kies, om geharrewar met kieslijsten te voorkomen, ervoor de identiteitsdiscussie niet bij het stembureau om de hoek te gaan voeren. Nu met mijn nieuwe volledige gelijkende ID duikt er een nieuw uitdaging op. De foto lijkt, maar die M/M klopt wel met de kieslijst, maar niet met de vertoning voor de tafel in het stembureau. Samen met mijn Lief breng ik mijn stem uit in het Stadskantoor. Dichter bij de bron om mijn identiteitsfraude te weerleggen, kan ik bijna niet zijn.

Een blik op mijn stempas, een half oog voor mijn ID, een vinkje in de kiezerslijst en hup met een vriendelijke knik krijg ik het formulier in mijn hand, “alstublieft Mevrouw”.

Heb ik daarvoor nu alle denkbare oplossing en aangifte scenario’s doorlopen? Ik denk dat het tijd wordt te beseffen dat zelfs de laatste noodscenario’s, verdedigingslinies, rijp zijn voor de sloop.
Tot ik thuis kom. Een eenvoudige brief van de gemeente brengt mijn euforie weer terug bij de grond. Alle zintuigen staan weer op scherp. “Hr D…..”. Wat is dit nu voor onzin. Hier heb ik toch niet omgevraagd? Letterlijk!

Mijn Lief vroeg twee dagen eerder een nieuwe Nee/Nee sticker aan bij de “Stadwinkel”, het gemeentelijk service punt voor de burgers. Bij de aanvraag vult ze keurig haar naam, initialen en adres in. Hoe wreed om te zien dat de gemeentelijke stadswinkel in een vlaag van geringe emancipatorische gevoelens haar gegevens overruled en botweg mijn vervloekte GBA gegevens gebruikt. Alsof het GBA gewoon een klantenbestand is, een opschrijfboekje als dat van een oude kruidenier.

Ik dien een klacht in bij de Gemeente, gering gevoel voor emancipatie en misbruik van GBA, althans voor mij als hypergevoelige transgender, als eenvoudig en niet noodzakelijk adresbestand.

Nood-scenario’s, verdedigingslinies. Nee/Nee, Voorlopig zet ik ze nog niet bij de vuilnisbak.