Hormoontjes

In een van de wachtkamers die ik als transvrouw regelmatig bezoek, valt mijn oog erop: “PMS, kan je laten exploderen, boos worden om niets. Ineens ontpop je je van redelijk en gematigd in een gestrest kreng vol moodswings”. Het vangt je een paar keer per jaar, hooguit een week, hooguit eens per maand.
Heb ik even geluk denk ik nog. PMS zal mijn deur altijd voorbij blijven gaan. Als transvrouw ben ik er gewoon niet voor toegerust.
Een reportage een paar weken geleden, “uitzending gemist”, zoemt in op de overgang. Weer zo’n programma vol onbegrip en moodswings. Niet eens per maand, maar een keer in je leven, misschien wel 10 jaar achter elkaar. Weer kan ik “begripvol” aftikken, op mij zal de overgang pas greep krijgen als ik definitief stop met mijn oestrogeenpleisters. Afgezien dan van een week of zes rond mijn operatie in Thailand, ligt dat moment nog heel ver weg voor mij. Ik verheug me er niet op.
PMS, Overgang, beslist geen feest, mijn Lief weet er alles van. Hormoonschommelingen vlak voor de menstruatie, teruglopend oestrogeen in de overgang. Het effect op je humeur, en dat van je omgeving, weten we allebei, is stevig.
Met mijn vaste hormoonafgifte uit de oestrogeenpleisters en mijn tot nul teruggebracht testosteron moet ik me toch veilig voelen voor de hormoonswingers. Tenminste dat dacht ik echt, tot ik tenslotte zelf aan begon…
Iedere dat ik van de lage temperaturen in Nederland naar de warmte van de Middellandse Zee of de Tropen reis, ben ik een aantal dagen absoluut niet te genieten ben. Ook merk ik ook dat ik als ik fysiek ongebruikelijk stevig in touw moet, dat mijn stemming aardig wordt aangetast. Is het niet een gewoon voorbeeld van “kip en ei”, als ik heel boos of verdrietig ben, lijkt het wel of ik het nog maar eens lekker versterk.
Ik geloof niet meer in mijn “flatline” hormoon regime. Volgens mij zitten er door allerlei oorzaken nog steeds pieken en dalen in. Stijgt mijn tot nul teruggebrachte testosteronniveau ineens als ik me een paar dagen zwaar inspan toch weer merkbaar in mijn gevoel. Krijgt door de stevige temperatuursprong in korte tijd, net als bij boosheid en verdriet, mijn stofwisseling een forse duw, reageer ik ineens anders op de oestrogeen, produceer ik elders in mijn lijf plots toch weer meer of juist minder van de hormonen die mij gestrest doen zijn.
Als ik er zo over nadenk bekruipt me nog iets anders. Is de “overgang” van Lief, echt wel gelijk aan “overgaan”? Onderzoek leert dat de teruglopende oestrogeen spiegel van cis-vrouwen, “natuurlijk goed uitgeruste vrouwen”, in de overgang helemaal niet naar 0 terug loopt, maar alleen maar belangrijk verlaagd. Ook haar lijf reageert dus af en toe wat springend op de hormonen. Nog zo’n hormoon stuiter dus in ons huis, zo’n hormoonpin die af en toe uit de granaat ontsnapt.
Neen, hormoon sprongen zijn nog jaren mijn deel, ons deel kan ik beter zeggen. Leuk voor mijn omgeving, geen PMS week in de maand met plotselinge irritaties en oprispingen, nee gewoon een neo-pms risico iedere dag, maal twee dan wel te verstaan.
Af en toe explodeert er weer zo’n emogranaat in ons midden, heeft een van tweeën de pin er uit gestoten. Slaan de keukendeurtjes, sneuvelt er weer wat servies, ligt er weer wat make-up op de vloer. Het heeft een tijd geduurd voor we het allebei door hadden, door elkaar heenlopende cycli, toch af en toe lastig voor het gemoed.
Toch is er nog hoop. Onderzoek heeft ooit laten zien dat vrouwen die intensief samenleven zelfs ongewild hun hormooncycli op elkaar af gaan stemmen.
Dat zal wat worden, als we naast de periodieke vreetbuien, zelfs het servies cyclisch aan kunnen gaan vullen.