Handboek

Ik mis een boek. Eigenlijk zit ik er dringend om verlegen;  het “ Handboek voor de Moderne Passabele Transvrouw”.  Zo’n boek waarin staat hoe het hoort en vooral wat je kan voorbereiden op onverwachte vragen. Af en toe mis ik het toch zo ontzettend. Zelfs mijn Lief heeft het, natuurlijk!, niet naast haar liggen in bed.

Terwijl ik me een avond beijver in het haken, vraagt de dame naast me waar ik ooit het haken heb geleerd. Eigenlijk bedoelt ze “of ik het sowieso eigenlijk wel ooit heb geleerd”, dat gedoe met stokjes, lossen en vasten. Schuchter verklaar ik haar dat ik tijdens de uitleg op school waarschijnlijk niet heb opgelet. Of misschien ben ik er gewoon niet  geweest. De waarheid overigens, de jongens hadden toen vast iets anders, figuurzagen of gym, iets wat echt voor jongens is. “Het werd zeker niet op jouw school gegeven; op de middelbare school dan?” gaat de vraag verder. Ik zie een licht puntje, neen op het lyceum werd dat niet gegeven. Ze herkent het, “nee, ik deed huishoudschool”.

Oef, weer een bijna-barst in mijn passabiliteitsschild voorkomen. Na de bevalling een paar maanden geleden “ nee ik ben nooit bevallen, mijn Lief heeft de kinderen gekregen” heb ik het weer overleeft.

Doen alsof ik passabel ben als vrouw lukt prima, maar het gevaar zit telkens weer in dat hele kleine dingetje, die uitglijder op je toneel van succes. Voortaan moet ik me beter voorbereiden, breien prima, maar wel ervaring met patroon inbreien en rondbreien van de hals, naaien uitstekend, maar wel mee kunnen praten over de zin van de rolzoom, borduren, zelfs een 256-kleuren patroon met mijn ogen dicht, ongesteld, kreun prachtig, maar wel met lekkage op een onverwacht moment, bijkomend van een menstruatiekramp.

Neen het zal nog wel even duren voor ik aanvoel of de daags van te voren bereide gekaramelliseerde saus met room wel of niet in de magnetron kan worden opgewarmd of beter nog au-bain-marie.

Ik moet dringend eens een cursus volgen, een soort tweede kans onderwijs voor vrouwen die de eerste vijftig jaar verstopt hebben gezeten. Weten dat je niet de gelatine blaadjes weggooit, weten hoe je de ramen schoonmaakt met een oude krant; weten hoe je een roux niet laat aanbranden en door hebben dat als iets aan de kook moet worden gebracht op een laag vuur, je al roerend lang op de blubbertjes  kunt wachten.

Voorlopig laat ik het nog even bij de VIVA, als handleiding voor de vrouw in mij, lekker in een hoekje op de bank, mijn knieën opgetrokken onder me; net zo dat mijn rok en panty kuis en decent op hun plaats blijven. M’n  ballerina’s uitgeschopt onder me op de grond, zoals alleen een vrouw dat met haar ballerina’s wiebelend aan een teen kan doen.

Dat wordt wat straks met mijn Lief; wie houdt voor wie de deur open? wie helpt wie als eerst in de jas? Neen, passabel lijken is niet zo moeilijk, om het echt te zijn heb ik toch dat handboek nodig anders glijd ik toch nog eens uit, en plein public.