Monteur

Drie kwartier al loopt het gesprek. Nou ja gesprek, drie kwartier lang probeert de cv monteur me van mijn onkunde te overtuigen. Helaas komt hij niet verder dan, “mevrouw, zo werkt het niet” om daarna weer als een moker zijn denkbeeld (alle leidingen van het cv systeem vernieuwen) er in te hameren.

Het had zo simpel kunnen lopen. De monteur die al een tijd onze cv onderhoudt , naast mijn eigen bijdrage, stelt voor ons huis in twee zones te verdelen. Een die we overdag “redelijk”verwarmen en tweede helft middag/avond al aflaten koelen als het schrijfwerk is gedaan, en een die we juist in de middag /avond op temperatuur brengen als het leven met boek en buis wat stil komt te vallen. Simpel oplossen, splits het systeem en laat ieder deel met een eigen thermostaat en eigen klep de ketel aansturen.

Het had zo simpel kunnen zijn. Nadat we met hem afspreken het zo te gaan doen valt hij uit en verdwijnt volledig van de aardbodem; geen telefoon, niets, geen enkel levensteken. Na maanden wachten en bellen besluiten we het nieuwe jaar een nieuwe start te maken. We nemen een lokaal gerespecteerd en aanbevolen technicus – door mij nu niet meer!- in de arm. Met grote stappen beent hij door het huis. “Al het leidingwerk vervangen”. Waarschijnlijk had hij vroeger ooit tandarts willen worden. Die hebben vaak hetzelfde als ze de oude troep van hun collega aanschouwen, hup alle metaalwerk eruit en een nieuwe start maken!

Hoe ik het ook probeer, hoe ik hem ook laat zien wat we wel willen, hij luistert niet. Radeloos word ik. Zeker drie keer tijdens het gesprek probeer ik vanuit zijn oplossing de stap terug te maken naar wat we echt willen, maar hij verstaat me niet.

Of eigenlijk, ook Lief C bereikt hem niet, hij luistert domweg niet. Drie kwartier houd ik het vol en dan voel ik de tranen opkomen. Zo blond ben ik toch niet? Er wordt gewoon niet geluisterd, ik, of eigenlijk we, worden gewoon niet serieus genomen.

Lief C werkt hem de deur uit. Zoveel onbenul en vooral zo weinig respect, dit gaat het niet worden.

Eenmaal terug achter mijn bureau komen de tranen echt. Hoe vaak en gevarieerd ik het ook breng, er wordt gewoon niet naar me geluisterd. Is dit nu “leven in de gewenste rol?”  Neen dus, dit is helemaal niet wat ik wens. Ik had me hier toch van mijn leven als vrouw iets anders voorgesteld.Iets volwassener en gelijkwaardiger.

Lief C heeft met me te doen, hier kan ik echt nog niet tegen. Tegelijkertijd lacht ze inwendig, haalt haar schouders op, dit overkomt haar al jaren; mevrouwtje …

Gruwel, pas tegen de avond besluiten we nog eens  de uitdaging aan te gaan; we nodigen een ander bedrijf uit.