Dochter

Het is al bijna 15 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn contact met mijn broertje en zusjes is afstandelijk, wantrouwend en onprettig. Ik zie ze vrijwel nooit. Hun nieuwe zus is duidelijk niet in goede aarde gevallen. Haaks op mijn gevoelens, maar wel realiteit, is dat ik in lijn met alle mannen in mijn familie een onmiskenbare kaalheid heb meegekregen.
Nu ik in mijn RLE, mijn proefjaar, zit heb ik ineens recht vanuit de zorgverzekeraar op een pruik; “… om als vrouw in de maatschappij te kunnen functioneren..” zegt de verwijsbrief van de VU. Grappig genoeg heeft mijn haar me de afgelopen paar jaar van mijn transitie eigenlijk nooit echt dwars gezeten. Mijn Buff mutsjes en mijn shawls en heel incidenteel mijn “Neckermann”pruik, boden me meer dan genoeg variatiemogelijkheden om een vrouwelijk kapsel te suggereren. Ik denk dat ik sinds 2008 nauwelijks meer zonder muts, Buff of shawltje heb geleefd. Ik voelde me er prettig bij. Die enkele keer dat iemand Lief C minzaam vroeg naar mijn levenskansen op termijn, laat ik maar even buiten beschouwing. De keren in het begin dat iemand me minzaam aanstootte dat de “dames-wc” de andere deur was incasseerde ik genoegzaam.
Toch, zo in eigen land bezig met mijn dagelijkse activiteiten, komt het gevoel wel boven. Het gevoel van weer een nieuw stapje op de “weg naar de vrouw in mij”. Niet meer opvallen met mijn hoofddoekjes, maar gewoon vrouw kunnen zijn te midden van anderen.
Op een regenachtige middag stap ik samen met mijn Lief de haarwerkstudio in. Een advies van een vriendin, ze komt er al tijden tevreden vandaan. Er gaat een wereld voor me open, kleur, stijl. Ik voel me groeien.
Toch gebeurt er iets. Tussen al het halflange, kittig korte, kastanje bruine en blondere toefjes haar, dringt er ineens iets tot me door. Telkens als ik in de spiegel kijk zie ik niet alleen mijzelf, maar vooral ook mijn moeder, mijn jongste zusje. Telkens opnieuw word ik geconfronteerd met mijn verleden. Eigenlijk zien we het allebei op hetzelfde moment. Een verrassing, verbijstering, verwondering. Mijn gevoel schiet heen en weer. Mijn Lief bevestigt wat ik zie. Ik weet niet wat me overkomt. Een enkele pruik leg ik weg, daarmee ben ik -een compliment, dat wel- helemaal een kopie van mijn jongste zusje. Alsof ik haar na-aap.
Langzaam ontstaat een beeld, een rijtje “over-na-denk-pruiken”. Als ik thuis de foto’s nog eens bekijk zie ik de lijnen nog duidelijker. Wat ik ook ga kiezen, ik kies voor mijn afkomst. Een keuze voor de vrouwelijke lijn, de lijn van mijn moeder, mijn zusje.
Samen met mijn Lief neem ik een beslissing. Het jaar voor ons, wordt het “kittig kastanjebruin”.
Een paar uur later zijn de laatste naadjes aangepast. Als ik naar buiten ga, wat onwennig nog, voel ik het gewoon.
Mama heeft er een dochter bij gekregen, haar derde. Onmiskenbaar.