Oma…

Oma …, kleinzoon van 5 zit in bad en is na drie logeerdagen duidelijk toe aan de “afronding en evaluatie”. Oma? Vraagt ie mijn Lief, noemde mijn mama oma Diederique vroeger ook mama? Of Diederique…? En tante I…?

Het blijft bijzonder hoe kleinzoon iedere logeerpartij opnieuw groeit in het plaatje van “Oma Diederique & haar verleden”. Eerder hebben we al een gesprek gehad over mijn nep-haar; op een kastplank kwam hij mijn “haarwerkcollectie” tegen. Ik vertel hem dat ik op mijn hoofd gewoon te weinig haartjes heb. Zoals zo vaak neemt hij de nieuwe informatie eerst eens in zich op voor hij er na een herkauwend denkproces op terugkomt.

De drie dagen logeren hebben hem duidelijk weer een stapje dichter bij de diepere vragen gebracht. Al een tijdje geleden constateerde hij dat Oma Diederique vroeger een jongetje is geweest. Al bladerend kwam hij in het fotoalbum ook al eens wat jeugdiger afbeeldingen tegen van mij, als papa en vooral als man.

Het is ook wel verwarrend voor hem. Oma, Papa, Diederique? Hij is duidelijk nog zoekende naar zijn eigen weg in dit alles. Op een avond laat ik hem alleen met mijn Lief; ik heb een van mijn avonden als workshop docent “Kinderverhalen Schrijven” en ga in mijn werkkleding op pad. Als ik hem een nachtknuffel geef, straalt ie helemaal; “wat zie jij er mooi uit” fluistert ie.

Wat zeiden onze dochters vroeger tegen me; Diederique? Mama? Of toch Papa? Ik ga er eens voor zitten. Stap voor stap neem ik hem aan de hand mee door mijn verhaal; ik vertel hem dat zijn moeder en haar zus gewoon Papa hebben gezegd. Was dat niet raar vraagt hij? Ik vertel hem dat ik van binnen ook toen al een meisje was, maar dat zij dat toen nog niet wisten. Hij knikt begrijpend? En Oma? Wist die dat ook niet? Nee, geef ik hem aan, Oma wist dat wel, maar we wisten samen nog niet hoe we dat aan jouw mama en haar zusje konden vertellen. Van buiten zag ik er gewoon nog als een jongetje, een papa, uit. Daarom is het ook niet erg dat ze gewoon papa tegen me mochten zeggen. Hij knikt en gaat weer spelen.

Het blijft lastig; een oma die vroeger van buiten een jongetje was en van binnen een meisje; zijn mama die papa zegt tegen zijn oma.

Als ik hem heb afgedroogd en hem in z’n pyjama in bed stop, vraag ik hem nog eens of hij het snapt. Hij knikt instemmend. Lekker flexibel hoor, zo’n 5 jarige die moeiteloos z’n weg vindt tussen zulke schijnbaar tegenstrijdige klippen. Over een paar weken zal hij wel weer vervolgvraag bedenken.

Als ik hem wegbreng naar z’n moeder, vraagt ie of ik vooral mijn oorbellen in mijn oren doe; ze zijn zo mooi. Voor hem blijft Oma Diederique, gewoon een vrouw.